ΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗ ΣΑΒΒΑ

Αγαπητοί  σ. /σες.

Τα τελευταία εφτά χρόνια έντονος είναι ο προβληματισμός μου και τελικά η απογοήτευση για την πορεία και τις επιλογές του συνδικαλιστικού μας οργάνου, τοπικού και ΔΟΕ.

Μετά την άνευ όρων παράδοση της χώρας στο φασιστικό τραπεζικό διευθυντήριο, την διάλυση της δημοκρατίας, την πρωτοφανή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα  και την κατάρρευση και ξεγύμνωμα του  πολιτικού συστήματος, η στάση και οι επιλογές του συνδικάτου μας, απέδειξαν την αδυναμία του να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ώστε να υπεραμυνθεί τον κλάδο και την κοινωνία.

Ο δημοσιοσχετισμός, η πολύχρονη διαπλοκή των δύο μεγάλων παρατάξεων με τα δύο κόμματα εξουσίας που κατέστρεψαν την Ελλάδα, η σχεδόν συντεχνιακή νοοτροπία που έθεσε σε μόνιμη αμυντική θέση έναντι της κοινωνίας τον κλάδο, φίμωσαν και εξαφάνισαν  την όποια φωνή και δράση αντίστασης.

Ο λαός μας λέει ότι «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι», έτσι και στην περίπτωσή μας το χούι του μικροαστισμού  επικράτησε έναντι της εργατικής συνείδησης και της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και του δημόσιου σχολείου πέρα από τα στενά συντεχνιακά όρια.

Σε έναν κλάδο που επικράτησε ως «δικαίωμα» η αποχή από την απεργία,  (δικαίωμα άραγε ο απεργοσπάστης ;), η μη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, η αδιαφορία και η απαξίωση στις συλλογικές διαδικασίες, οι δήθεν αγωνιστκές 24ωρες απεργίες που συνεχίζουν να …διαφημίζονται από τα ΜΜΕ των ολιγαρχών, ανάμεσα σε τρόφιμα και απορρυπαντικά και να μην προκαλούνται από τη βάση, η ανάθεση και τελικά η επιβολή μιας γραφειοκρατείας για να συντηρούνται σχέσεις εξάρτησης και διαπλοκής των μελών του συνδηκάτου δεν υπάρχει άλλη επιλογή  για μένα. Είναι το τελευταίο όπλο που μου απομένει.

Να παραιτηθώ.

Δεν παραιτούμαι από τον αγώνα των κοινωνικών δικαιωμάτων  αλλά δεν θα τροφοδοτήσω πλέον με την παρουσία μου αυτό το σαθρό σύστημα.

Γιατί όταν το συνδικάτο ξερογλύφεται  σταθερά με την εργοδοσία και τη διοίκηση τότε προκύπτει  εξάμβλωμα.

Και εμείς ζούμε αυτήν εδώ την εξαμβλωματική εικόνα και πραγματικότητα.  

Υποταγμένοι δάσκαλοι δούλος λαός.

Σάββας Λαμπρίδης